Iemand vertelde ons: “Tijdens de periode dat ik als kind o.a. “Oorlogswinter” van Jan Terlouw las, vroeg ik mijn moeder wel naar de oorlog. Ze was in 1940 jonger dan 10 jaar. Wat wist ze er nog van? Het eerste antwoord was altijd: “ik was nog kind, ik weet eigenlijk niet zoveel meer.” Maar naarmate ik bleef vragen kwamen er toch meer en meer verhalen. Ze wist best nog wel veel. Niet alles precies, maar wel haar indrukken én stukken van gebeurtenissen; dingen die zij gezien had. “Ik herinner me vooral de spanning die er altijd was, ik kan nog bang worden als ik gemarcheer van soldaten hoor.”
Door die eenvoudige zin begon ik iets te begrijpen van mijn moeder, iets te begrijpen van hoe ingrijpend de oorlog voor haar was en hoeveel impact de oorlog heeft gehad. En dat is fijn. Zo leerde ik ook zien waar ik vandaan kom en daarmee leer ik tot op heden steeds beter zien wie ik ben. Alleen daarom al zijn jullie boeken van #eenontmoeting al zo waardevol: de verhalen die belangrijk waren voor mijn moeder, die kunnen wij nu teruglezen.”
