Mijn moeder is al enige tijd overleden. Zelf ben ik geen moeder. Dit maakt moederdag soms een raar soort dag. Toen ik laatst mijn omgevallen doos met uit te zoeken foto’s dan toch eindelijk maar eens ging uitzoeken, vond ik een paar foto’s van mijn moeder als jonge vrouw. Nog geen moeder, wel verkering met mijn vader. Ik kijk er nu naar met verwondering. Hoe was zij als jonge meid eigenlijk? Wat waren haar toekomstdromen, verlangens? Hoe serieus, bezorgd of zorgeloos, vol verwachting en onbevangen was ze?
Bij ons thuis zijn altijd veel verhalen verteld; dus op op veel vragen heb ik wel enig antwoord. Mijn ouders spraken over hun jeugd, de oorlog, school, de kerk, de nonnen en de paters, allerlei kleine en grote gebeurtenissen. Verhalen over de toekomst: de verlangens, de ideeën en de vragen. O, die magie van verhalen! Ze leren je waar je thuishoort, wie je familie is, maar ook wie je zelf bent.
Mama wilde nooit praten over haar uitvaart: “ze laten me toch niet boven de grond staan!” Daar konden mijn zus en ik het mee doen. Toen het dan zo ver was, bleken wij -dankzij alle verhalen- heel goed te weten wat een passende uitvaart was (in de kerk, met mensen die haar kenden, veel Marialiedjes van vroeger, bepaalde gezangen en teksten juist niet. etc). We kenden haar dus toch wel een beetje! Dat troostte ons.
En zo denk ik deze moederdag met een glimlach terug aan haar uitspraken én haar soms zo uitgesproken opvattingen. Ik realiseer me dat hier ook één van mijn drijfveren ligt voor het project #eenontmoeting: het in woord en beeld vatten van de verhalen. De verhalen die tot uitdrukking brengen wie de verteller is. Waar hij/zij thuishoort, wie hij/zij is. De verhalen die jou en mij verbinden met je ouders, met je roots, je oorsprong. Verhalen die misschien nog nooit gedeeld zijn met dierbaren en waarvan het fijn is als ze wel gekend worden. Want, eerlijk, ken jij je moeder?
